ASAP Site Visits - De kop is eraf!

Kennis maken, de ziekenhuizen zien, kernteams leren kennen een gevoel krijgen voor de beide huizen! Maar ook een beeld krijgen van de verschillen tussen de huidige werkprocessen en hoe de nabije toekomst eruit gaat zien!
Voor Team Asap begon het al op dag 2 van de visits, Neurologie. ABC (Acute Brain Care unit) of zoals het in Nederland genoemd wordt de AHH (Acute Hersen Hulp). Pfieuw, soms hebben we het gevoel dat onze hersenen wellicht ook wel een beetje hulp kunnen gebruiken!
Een prima opwarmertje in ieder geval. Blaire, onze AM, een hele dag aanwezig wat de teambuilding ten goede komt! En hoewel niemand echt goed wist wat te verwachten toch een goed gevoel. Opstekertje voor wat een week later voor ASAP de grote dag gaat zijn.

21 januari 2014

Starten met de kindertjes! Want ook die komen met spoed binnen, om vervolgens te vertrekken naar de cardiologie voor een kijkje in de keuken van de EHH (Eerste Hart Hulp)

En dan op naar de SEH! Rondleiding op de nieuwe SEH van het VUmc en +/- 20 man in een zaal om te praten over de processen van de SEH! Wat is het een prachtige afdeling geworden, je zou bijna een ingegroeide teennagel willen hebben om er eens binnen te kunnen kijken! Hoewel de triage je dan zal verwijzen naar de huisartsenpost in aanbouw, maar dat terzijde. Overigens is dat een hele mooie ontwikkeling die naadloos aan sluit bij de wensen van de Nederlandse regering om een grotere intergratie tussen huisartsen en ziekenhuizen te bewerkstelligen. Verwachting is dat medio 2014 een huisartsenpost op de plek van de oude SEH is verrezen!  

Nieuwe traumakamers met alle toeters en bellen!

Ook het AMC is overduidelijk onder de indruk 😃! Hoewel er natuurlijk direct vergelijkingen worden getrokken met de verbouwing zoals deze staat gepland voor de SEH van het AMC. Oplevering staat voor 2016 gepland. 

Team anesthesiologie/OK in de states

In de lobby van het geweldige hotel eindelijk de rust om over een blog van het ok anesthesie team te denken.
Eerlijk gezegd hebben we het hier wel gehad na bijna 2 weken. Aan het hotel ligt het niet, mooie kamers, met zithoek en keuken. Gezellige lobby met een brandend vuurtje. Uitstekend ontbijt met gesneden en ongesneden fruit, yoghurtjes, eiergerechten, broodsoorten, voor elk wat wils. Het ongesneden fruit, koffie en thee is de hele dag door beschikbaar. De service is ook goed, kamers goed schoon, behulpzame mensen bij de receptie, goed internet.  Er is een uitstekende shuttle dienst naar de winkels en restaurants in de omgeving waarvan we mede in verband met de bittere kou met name in de 1e week, volop gebruik hebben gemaakt. Enig piepklein minpuntje is dat de shuttle niet rijdt in het weekend, maar ach zo duur is een taxi hier ook niet.
Wachtend op het vliegveld in Madisons, waar we met een taxi heen moesten,genoeg tijd om verder te bloggen.
Eerste week waren we hier voor de optime cursus, samen met Nico. Jeremy, een van onze epic consultants komt tijdens 1 van de cursus dagen met ons lunchen, leuke kennismaking, en nodigt ons uit voor een etentje de komende week. Vrijdag middag 12 uur is die cursus teneinde.  Nico heeft een prima hotel voor ons geregeld in Chicago. Met de bus naar Chicago en daarna via de metra, die boven de grond rijdt, via filmische houten stationnetjes naar het hotell dat lekker centraal ligt. Even een stukje door de stad gelopen, indrukwekkend in het donker met de hoge gebouwen en vele lichtjes en kerstversiering. Het uitgaansleven begint hier vroeg, er staan rijen met mensen voor diverse clubs te wachten. Wij gaan echter op zoek naar een restaurant en dat wordt Harry Carey waar we lekker  en leuk hebben gegeten en hebben ontdekt dat heel belangrijk Amerika met Harry of zijn standbeeld op de foto is geweest. Een aanrader. Zaterdagochtend om 8 uur aan het ontbijt en dan door de stad struinen. Uiteraard een bezoek aan het millennium park en de 'bean' gebracht en naar de pier geweest. Uiteraard ook winkels bezocht al was het alleen maar om op te warmen. Al met al hebben we ons prima vermaakt met zijn drieën in deze geweldige stad. Om 17:00  weer terug met de comfortabele bus met internet, Nico gaat op zondag weer terug naar huis, wij mogen nog even.
Zondagavond komen Jeremy en Andrew ons halen voor een etentje bij een Italiaan, ook hier is de Italiaan eigenlijk Turks ;-) Over van alles en nog wat gehad, behalve over het werk . Jeremy en Andrew kennen elkaar nog noet zo goed. Een ongedwongen avond.
Maandag een klein beetje uitslapen en de bijeenkomst die we straks met Jeremy en Andrew hebben voorbereiden. Ze komen om half 1 naar ons hotel om de sitevisits voor te bereiden. Veel besproken, het wordt duidelijk dat er nog wel wat ' challenges" zijn. Om half vijf moeten we echt stoppen omdat Andrew een vliegtuig moet halen, maar we spreken af dat we vrijdagmiddag bij epic tijdens de lunch nog een en ander afronden. In de avond een hapje eten met Marga en Mathilde die intussen ook in het hotel zijn aangekomen. Gezellig! De rest van dossier/ medicatie gezelschap arriveert later op de avond.
Van dinsdag t/m vrijdag cursus anesthesie, van de beste teacher tot nu toe: Maly, spreek uit Molly. Ze spreekt duidelijk, vat netjes de vragen samen, prettig om naar te luisteren.

Zaterdag dan eindelijk naar huis en maar hopen dat de krappe 50 minuten overstaptijd die we op Mineapolis hebben genoeg is.

Fijne feestdagen

OK /Anesthesie
Op  alfabetische volgorde
Diana, Jasper, Nico

Prettige Kerst en een heel goed nieuw jaar!

Vanuit een kerststalletje in Chicago wenst team Poliklinisch iedereen prettige feestdagen en een heel goed nieuw jaar!

Foto Kees Knobbe

Robots en andere menselijke zaken

Als je bij Epic zo een kijkje in de keuken van de moderne techniek krijgt waar we ondertussen met zijn allen middenin zitten, ga je je vanzelf afvragen wat al die prachtige bits en bytes ons nu opgeleverd hebben. We kunnen live de zon op Mars onder zien gaan en de hoeveelheid zandkorrels in de zandbak van de buren berekenen - wat trouwens het beste gaat als je bijhoudt hoeveel kruiwagens hij erin heeft gegooid. Anders kun je een gemiddelde diepte van 50 cm aanhouden, en de omtrek kun je redelijk schatten. 

Dat zijn mooie, hoogstaande doelen, maar als je om je heen kijkt zie je dat de meeste mensen de digitale revolutie benutten voor elementairdere zaken: er wordt geskypt, gefacebookt en gefacetimed om de contacten met het thuisfront te onderhouden. Tijdens iedere pauze zie je mensen met smartphones en iPads (en een enkeling die het niet begrepen heeft met een Samsung) met hun geliefden praten en ze toezwaaien: "zwaai eens naar mama", "nee, hier gaat alles verder goed", "dan moet je NU de bank bellen!" , " nee schatje, pappie is niet vanavond weer thuis, pappie zit aan de andere kant van de oceaan".  De kinderen bevatten het niet dat pappie zo dichtbij is in het kastje, maar toch heel ver, en eerlijk gezegd kan ik dat zelf ook maar nauwelijks bevatten. 

ET phone home

We gebruiken de modernste technieken om datgene wat het diepst in ons zit mogelijk te maken: communiceren, de banden met onze naasten bijhouden of ruzie met ze maken (maar dat is vaak hun eigen schuld omdat ze soms zulke vreselijk domme dingen doen). 

Uit op de overname van de wereld

Het grappige is dat precies diezelfde techniek ook de oorzaak is van de scheiding tussen ons en onze naasten: in computergestuurde vliegtuigen zijn we in een paar uur duizenden kilometers ver, en hebben dan onze iPads weer nodig om de gevolgen daarvan te verzachten. Maar als we nu eens thuis bleven? Dat zou een boel gedoe schelen, en dan kunnen we voor het geld van de elektrische spullen bloembollen kopen om ons tuintje mooi te maken. Dat denk ik stiekem wel eens, maar ik durf het niet hardop te zeggen, want voor je het weet word je voor vrijdenker uitgemaakt, of anarchist, en zie dan nog maar eens aan een baan te komen. Dus stap ik braaf in grote vliegmachines, en roep oh en ah bij het zien van de wolkenkrabbers, maar ergens blijft het idee van dat tuintje ergens in mijn achterhoofd zitten. 

Ik moet toch eens informeren wat zo'n tuintje nou kost, uiteraard inclusief de onmisbare elektronische bewateringsmeter.

Mogen we er nog uit alstublieft?

Kees Knobbe

Voyagerhall overspoeld met nerveuze Nederlanders

Goedemorgen Amsterdam vanuit Madison,

Ik weet niet hoeveel van jullie weten dat de specialisten inrichting de trainingen moeten afsluiten met een projecten en examens. Epic legt de lat hoog, de scores moeten boven de 8 zijn en overall boven de 8,5. Een project is een serie van handelingen en "bouwen" in Epic software. gemiddeld 8 uur werk. Een examen zijn mc vragen of waar of niet waar. Alles in het Engels natuurlijk. Het eerste project en examen ging over de fundamantals, 900 paginas.... De projecten hebben we met veel vertrouwen ingediend en we waren niet verbaasd dat we daar goed gescoord hebben. De examens zijn afgenomen vlak voor we naar de USA vlogen. Epic beloofd dat binnen 3 werkdagen de scores er zullen zijn. Gisteren was het zover werkdag 3.....

Zover de achtergrond schets voor mijn blog.
Het moment dat wij naar Epic gaan om de lesdag te starten is het in NL al het einde van de werkdag. Nerveus wordt er op de mobieltje gekeken of er de verlossende mail is met naar wij hopen een goed cijfer. In de bus geen wifi dus moeten we wachten tot in de voyagerhall van Epic.

Voyarger Hall

Aldaar raken we meer opgewonder als er vanuit stoelen en achter de koffie gesmoord maar toch ruimtevullend geluid wordt gemaakt. Een voor een komen de cijfers binnen. YESSSSSS gillen sommige (al aardig aangepast aan de taal) de opwinding stijgt als de cijfer flow happert.....wat betekend dat??? ojee komen nu dan de mindere cijfers??? honderde keren worden de ververs knopjes op de mobieltje en ipads getoucheerd. Het mag niet baten, het is zeker thee of koffie tijd! wordt er nerveus geoppert, Kom op Epic!! release me van Aretha Franklin giert ook bij mij door de keel. Ik klik en klik en oeps ineens is daar de mail, kijken??? yess ook ik heb het gehaald.
Een paar moeten teleurgesteld de les in zonder verlossing....waar we Kevin (docent) informeren waarom we zo uitgelaten zijn. Tijdens de les een enkele gebalde vuist opgestoken en naar de heup bewogen met de bedoeling uit te drukken dat ook daar een goed cijfer binnen is. Dan na "lang" wachten en een mailtje naar Epic waar blijft het cijfer komt ook voor de laatste van klinisch dossier het verlossende mailtje (was blijven hangen in de outbox) Koeltjes wordt er gereageerd, het word al gewoon als je hoger dan een 9 scoort. Hoe mooi kan een dag beginnen.... Dag twee is intensief, veel werken in hyperspace maar ook in het door ons nog niet zo gewaardeerde text deel van epic, de "roze" schermen, de darkside of epic. We werken ons door de dag en gaan opgedeeld eten.

Vandaag dag 3, aan het einde van de les zal de groep uiteen spatten, een deel vliegt vandaag en of morgen naar huis, een paar anderen blijven nog een paar dagen om Chicago te bezoeken, zo ook ik. Chicago in de (voorspelling van het weer) natte sneeuw en mogelijk regen. Mistroostig idee, de melancholie de blues druipt mijn hersenen in, Buddy Guy, Howling Wolf en Jimmy Rogers ze spelen samen en little red rooster knalt door mijn hoofd...

Ik heb er zin in, laat het maar regenen heerlijk.

Ronald Schmeddes

 Voor iedereen een fijne kerst en een goed uiteinde, tot volgend jaar

Epic in the snow

Hallo Amsterdam...... Het sneeuwt in (Madison) Moskou (beroemde openings zin van radio presentator uit de hele oude doos (? naam vergeten)

De dag startte met een ritje door de sneeuw met de bus, we hebben voor jarige Rick in de bus gezongen en aan het einde van de dag met een aantal nog gedronken op zijn voorlopige uren winst in dit nieuwe levens jaar.
Voor ons nu gisteren hebben we kennis gemaakt met het maken van doc flowsheets in Hyperspace. klikken klikken klikken en nog eens klikken. niet heel moeilijk maar wel weer veel. Onze docent Kevin gaat razend snel, maar voor velen nog te langzaam (gegeven de herhaling van  de manier van maken). Ik zelf heb wel eens moeite met het tempo en de combinatie van je geschreven info en de schermen van de docent en je zelf....... No problem we speed up at the break.



Let it snow let it snow

 Tijdens de lunch nog een rondje door het hoofdgebouw met prachtig licht en sneeuw beelden

 

Epic



Feel the force, meet you in Hyperspace, zegt mijn vader hier, mmm ga ik nu hallucineren?
 



Purplehaze al around! zingt Jimmi Hendrix door mijn hoofd, Zonsondergang Madison Epic

Vandaag dag twee, Oke Scotty beam me up!

Ronald Schmeddes



Daar zijn we weer

Op maandag 16-12-2013 is een groot deel van inrichting vertrokken naar Madison USA. Na het examen van inpatient fundamantals speelde er maar 1 ding(naast hebben we het gehaald).....hoe is het weer in Noord Amerika. Nou het weekeinde was er nog een sneeuwstorm en zijn er veel vluchten vertraagd en geannuleerd. De vlucht van schiphol naar Chicago was rustig en bij aankomst een witte wereld. Gelukkig geen glijpartij met het vliegtuig. Hoewel ik niet wil dat het nog gaat sneeuwen zit er een mantra in mijn hoofd, let is snow let it snow (met die rare reclame van de ptt als visuele ondersteuning op het netvlies). De overstap ging voorspoedig en opschema, eenmaal in het vliegtuig (ik had een goed uitzicht op de vleugels) bleek dat we niet zomaar weg konden. Heeft iemand een idee wat er moet gebeuren als er sneeuw en ijsvorming op het vliegtuig zit?



De icing (foto Mark)

Het gehele vliegtuig krijgt een douche, lijkt heet met bruine vloeistof, vervolgens een groene was of glycerinelaag.... dit vanuit een vrachtauto met kraan en robot arm met sproeier. geen gezicht, never a dull moment. Ruim 1,5 uur later mogen / kunnen??? we vliegen. Erg veilig voelt het niet.. Wat nu als de kleppen vastzitten etc. De vele b films van vliegtuigrampen komen voorbij. Elkaar opeten op de vlaktes van noordamerika is geen vrolijk vooruitzicht (mocht je het overleven) We stijgen op, de motor maakt rare geluiden.... ( het is een klein vliegtuig) we komen op hoogte en de piloot? neemt gas terug..... de motor lijkt uit te vallen, we kijken elkaar aan en beginnen maar grapjes te maken. Gelukkig zit er tussen ons in de stewart, deze is bijzonder grappig en lijkt relaxed dus zolang hij niet in paniek raakt zal het wel goed gaan. Veel vreemde geluiden en meer en minder gas...... de grapjes nemen toe en de klamme handjes ook, een enkeling is stil.... Gelukkig landen we veilig in Madison. Het transport met de bus is hilarisch, sneeuw en rijsnelheid aanpassen daar doen ze hier niet aan gewoon met overstuur de bocht door en de V12 engine (Topgear popt op en ik zie de heren spelen met bussen als deze) gas vroemmmmmm. wederom nemen de grappen toe. De chauffeur neemt de bochten te krap, je ziet de (stoep)randen niet. Ik krijg een beeld van een film binnen met een auto-kreukfilm waar de idioot aan het stuur tegen de ingestapte lifter zegt: "You know why they call me shoulders?"..... de een heeft het nu wel gehad bij aankomst, snel naar de kamer en afdraaien een deel gaat toch nog wat eten. Morgen weer vroeg op en naar Epic. Het heeft vannacht nog geneeuwt dus er liggen niewe opertunities voor "shoulders"



  Ronald Schmeddes