Als je bij Epic zo een kijkje in de keuken van de moderne techniek krijgt waar we ondertussen met zijn allen middenin zitten, ga je je vanzelf afvragen wat al die prachtige bits en bytes ons nu opgeleverd hebben. We kunnen live de zon op Mars onder zien gaan en de hoeveelheid zandkorrels in de zandbak van de buren berekenen - wat trouwens het beste gaat als je bijhoudt hoeveel kruiwagens hij erin heeft gegooid. Anders kun je een gemiddelde diepte van 50 cm aanhouden, en de omtrek kun je redelijk schatten.
Dat zijn mooie, hoogstaande doelen, maar als je om je heen kijkt zie je dat de meeste mensen de digitale revolutie benutten voor elementairdere zaken: er wordt geskypt, gefacebookt en gefacetimed om de contacten met het thuisfront te onderhouden. Tijdens iedere pauze zie je mensen met smartphones en iPads (en een enkeling die het niet begrepen heeft met een Samsung) met hun geliefden praten en ze toezwaaien: "zwaai eens naar mama", "nee, hier gaat alles verder goed", "dan moet je NU de bank bellen!" , " nee schatje, pappie is niet vanavond weer thuis, pappie zit aan de andere kant van de oceaan". De kinderen bevatten het niet dat pappie zo dichtbij is in het kastje, maar toch heel ver, en eerlijk gezegd kan ik dat zelf ook maar nauwelijks bevatten.
 |
| ET phone home |
We gebruiken de modernste technieken om datgene wat het diepst in ons zit mogelijk te maken: communiceren, de banden met onze naasten bijhouden of ruzie met ze maken (maar dat is vaak hun eigen schuld omdat ze soms zulke vreselijk domme dingen doen).
 |
| Uit op de overname van de wereld |
Het grappige is dat precies diezelfde techniek ook de oorzaak is van de scheiding tussen ons en onze naasten: in computergestuurde vliegtuigen zijn we in een paar uur duizenden kilometers ver, en hebben dan onze iPads weer nodig om de gevolgen daarvan te verzachten. Maar als we nu eens thuis bleven? Dat zou een boel gedoe schelen, en dan kunnen we voor het geld van de elektrische spullen bloembollen kopen om ons tuintje mooi te maken. Dat denk ik stiekem wel eens, maar ik durf het niet hardop te zeggen, want voor je het weet word je voor vrijdenker uitgemaakt, of anarchist, en zie dan nog maar eens aan een baan te komen. Dus stap ik braaf in grote vliegmachines, en roep oh en ah bij het zien van de wolkenkrabbers, maar ergens blijft het idee van dat tuintje ergens in mijn achterhoofd zitten.
Ik moet toch eens informeren wat zo'n tuintje nou kost, uiteraard inclusief de onmisbare elektronische bewateringsmeter.
 |
| Mogen we er nog uit alstublieft? |
Kees Knobbe
Geen opmerkingen:
Een reactie posten