Team poliklinisch dossier: Indiana Jones, de huifkar, en de marktwerking in de zorg.

Ook team poliklinisch is naar Epic op weg gegaan, en goed aangekomen via de gebruikelijke gedoetjes: kortstondig vermiste collega's op Schiphol, verbazing over de eindeloze ijsvlakte waar je overheen vliegt en de norse Amerikaanse douane, die bovendien nodig eens een cursusje Lean moet volgen. De gemeenschappelijke maaltijd met alle aanwezige teams was zeer gezellig. De Merlot blijkt 6 dollar per glas te kosten.

De volgende dag met een frisse jetlag de bus in naar Epic. Bij de hoofdingang staat een bordje "Epic Intergalactic Headquarters". Hier doen ze duidelijk niet aan bescheidenheid. De eerste indruk is tamelijk verpletterend: Epic bestaat uit een groots opgezette campus met allemaal losse gebouwen die via tunnels en loopbruggen met elkaar zijn verbonden, gebouwd in een soort landelijke stijl, die een back-to-basics terugkeer naar de eenvoud moet suggereren, die echter in contrast staat met de high tech inrichting van het geheel.



The circles in your mind....

De cursus is zeer strak opgezet, en Ashley (met een verleden als third grade teacher) houdt er op informele wijze stevig de vaart in. Trainee Sam blijkt de vereiste genialiteit nog niet helemaal te bezitten, wat sommigen van ons tot een lichte vorm van razernij brengt. Het valt ook niet mee om iemand te volgen die monotoon en binnensmonds spreekt over zaken die voor ons volledig nieuw zijn. De tweede dag is hij zo van slag door een bijeenkomst met hoofdbazin Judy, dat hij bijna niet meer uit zijn woorden komt, en door een hevig nee-schuddende Ashley weer op het rechte pad gezet moet worden. Gelukkig brengt Ashley alles en iedereen gauw weer in het gareel, maar we voorzien voor Sam een interessant evaluatiegesprek.


's Avonds krijgen we een tour over de campus, waar de aanvankelijke bewondering geleidelijk aan plaats maakt voor totale verbijstering: hier is een waanzinnige aan het werk geweest, en bovendien een waanzinnige die, zoal we al geconstateerd hadden, niet aan bescheidenheid doet. Ieder gebouw is ontworpen in een andere stijl, wat na stijl nummer drie leidt tot unverfroren edelkitsch. Er is een gebouw in Dungeons and Dragons-stijl, met een middeleeuwse koningszaal met zwaarden en vlaggen aan de muren, open haarden, kerkerdeuren en twee tronen, met in het trapgat een verzameling heksen en draken.

Inclusief hellebaarden en zwaarden

Nummer twee is in Indiana Jones-stijl, met gestutte houten mijngangen en plastic lianen. Nummer drie eert de landbouw (die overigens plaats heeft moeten maken voor dit complex, een leuk onderwerp voor als je eens ergens over door wilt denken) met twee perfect gerestaureerde antieke McCormick Allfarm tractors uit 1953. Nummer vier is in Wild West-stijl, met een huifkar en een tapijt dat karrensporen en hoefafdrukken moet simuleren. En dan zijn we nog niet eens buiten geweest, waar we op namaak-watervallen en boomhutten worden getrakteerd. Het is de totale Disneyficering van alles wat ongetwijfeld als echt en origineel was bedoeld. Het is duidelijk waar het geld van de marktwerking in de zorg uiteindelijk terechtkomt, wat weer een positief punt is, want het leert ons dat een simpele bedrijfsrondleiding dus veel kan vertellen over hoe de wereld in elkaar zit.



McCormick Farmall Model M



Ook met hoefafdrukken

Temple of doom indeed

Waarschijnlijk nog onder de indruk van dit alles maken een paar collega's het die avond laat, en besluiten daarom de planning rond het opstaan zo scherp mogelijk af te stellen. Als de cursus begint zit iedereen keurig achter zijn eigen tafeltje, en heeft de planning dus gewerkt.

De dames gaan op zaterdag terug, de heren een dag later. Madison is een leuk plaatsje, dat als je goed kijkt aan randjes een beetje groezelig lijkt te worden. Het begint harder te regenen, en een eenmansonderzoek naar lokale brouwerijen vangt aan.

Op Madison Airport ontmoeten we Robbert, die net uit Chicago is teruggekeerd. Zijn autorit was prima verlopen als je het leuk vindt met een klein autootje door een gebied met een tornadowaarschuwing te rijden. Zo niet, dan niet. De terugvlucht verloopt prima als je het leuk vindt om met een klein vliegtuigje door een gebied met tornadowaarschuwing te vliegen. Zo niet, dan niet. We halen de aansluiting in Detroit maar net, en worden beloond met een vliegtuig dat maar halfvol is. Gestrekt over vier rijen stoelen blijk je prima te kunnen slapen. Morgen weer vroeg naar de VU.

Namens team poliklinisch
Kees Knobbe